Binnen Massive Open Online Courses zou geleerd moeten kunnen worden, zoals dat binnen communities gebeurd. Dat impliceert minder controle en meer openheid. Dan leiden MOOCs ook tot meer inzichten in online leren. Dat is één van de conclusies die ik trek uit een recente bijdrage over MOOCs en didactiek. Ik heb hier echter twijfels bij.
In MOOCagogy: Assessment, Networked Learning, and the Meta-MOOC stellen Sean Michael Morris en Jesse Stommel dat massive open online courses (MOOCs) ons nog niets nieuws hebben geleerd over online leren. Dat komt volgens hen omdat we “de leeuw nog steeds in de kooi hebben gelaten”.
Leren vindt niet plaats binnen de natuurlijke habitus van de lerende. Een gesloten leeromgeving is volgens Morris en Stommel geen natuurlijke habitus. Leren vindt namelijk plaats zonder instructies, discussies, opdrachten en beoordelingen. Leren vindt veel meer ongecontroleerd plaats, menen zij.
De auteurs beschrijven het verloop van een massive open online course over MOOCs waarbij lerenden zelf content konden aandragen, en waarbij slechts een grove structuur werd aangeboden voor discussies en samenwerking.
The result was one in which the community of participants were inventive, creative, and intensely productive — perhaps exactly because they had to be.
Daarbij werd onder meer gebruik gemaakt van Scoop.it om content te cureren, en van Storify voor het produceren van bijdragen. Het resultaat was een extreme dynamiek wat betreft interactie. De aanwezigen vormden een community omdat men op elkaar was aangewezen, met volgens de auteurs als gevolg dat leren spontaan en effectief plaats vond.
We don’t need courses to scaffold content. Community is its own content — with its own requirements for learning and mastery — intrinsically not instrumentally rigorous. The action of interactivity is itself a learning experience.
De auteurs beschrijven welke belangrijke rol Twitter met de hashtag #moocmooc speelde bij conversaties en het bij elkaar brengen van bijdragen van de ‘gedistribueerde gemeenschap’. Twitter hielp verbindingen tussen mensen te realiseren rond ideeën, vragen en ontdekkingen. Volgens Morris en Stommel is dat waar leren om draait.
Morris en Stommel focussen zich sterk op zelfgestuurd leren, waarbij een Massive Open Online Course in feite vooral aanleiding is om te leren. Lerenden zouden ook weinig georganiseerde leeractiviteiten nodig hebben om te leren, als ze maar geprikkeld worden om te interacteren.
Deze manier van leren is wat mij betreft geschikt voor een bepaalde groep, sterk intrinsiek gemotiveerde en extraverte lerenden. Ik denk zelf dat veel lerenden wat meer uitgedaagd moeten worden om samen te leren. Zij gaan ook voorbij aan de leereffecten van bepaalde leeractiviteiten (zoals het geven van feedback). Bovendien besteden de auteurs weinig aandacht aan de fasen van community-vorming, en de rol van een docent/moderator daarbij.De ervaring uit cMOOCs leert ook dat lang niet iedereen goed overweg kan met gedistribueerde conversaties. Ik deel wel hun opvatting dat MOOC’s nog niet echt hebben geleid tot nieuwe inzichten met betrekking tot online leren.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie