De geschiedenis van afstandsleren

Hoe heeft afstandsleren zich in de loop van de jaren ontwikkeld, en welke invloed heeft ICT hierop gehad? Deze vraag wordt beantwoord in de bijdrage Introduction to Distance Learning van Catherine Chapin.

Afstandsleren is als ‘correspondentieleren’ begin 19de eeuw begonnen, schrijft Chapin. Het versturen van
opdrachten, uitwerkingen en feedback verliep via de slakkenpost. In 1883 werd deze manier van leren voor het eerst
erkend toen het Chautauqua College of Liberal Arts (wie kent het niet) toestemming kreeg om diploma’s te geven
aan studenten die correspondentieonderwijs hebben gevolgd.

In het interbellum kregen onderwijsinstellingen toestemming om radiocursussen te verzorgen. Daar was volgens
Chapin weinig belangstelling voor, al plaveide deze manier van leren wel de weg voor afstandsleren via de
televisie. Rond de Tweede Wereldoorlog zagen ook steeds meer maatschappelijke organisaties (zoals vakbonden) heil
in afstandsleren als middel om de toegankelijkheid van goed onderwijs te vergroten.

Vanaf de jaren vijftig nam de populariteit van educatieve TV in de VS toe. In de jaren tachtig en negentig werd
video als informatiedrager voor afstandsleren belangrijker. Het aandeel vrouwen dat op afstand studeerde nam ook
sterk toe.

Vandaag de dag is afstandsleren praktisch synomiem aan online leren. Chapin beschrijft ook dat open educational
resources vaker binnen afstandsonderwijs worden toegepast. Verder beschrijft zij dat mede als gevolg van
internettechnologie op het gebied van afstandsleren er een verschuiving plaats vindt:

  • van individueel leren naar een mix van individueel en samenwerkend leren
  • van a synchroon leren naar een mix van synchroon en a synchroon leren (de OpenU masterclasses zijn daar een voorbeeld van).

Dit zijn voorbeelden van wat ik noem Blended learning 2.0 (nieuwe vormen).

Chapin concludeert in haar artikel, op basis van een onderzoeksrapport, ook:

online learning is not merely” better than nothing,” but in some cases, equivalent to or better than traditional instruction.

Ik wil hier een paar opmerkingen bij maken:

  • Het valt me op dat de auteur geen aandacht besteed aan open universiteiten, en hun rol bij afstandsonderwijs.
  • Instellingen voor afstandsonderwijs sturen studenten nog steeds papieren readers en boeken toe (het e-book wordt hier overigens ook populairder).
  • Chapin besteedt weliswaar aandacht aan open educational resources, maar niet aan nieuwe didactische concepten die daardoor ontwikkeld worden (zoals de MOOC’s).
  • Er is ook sprake Do It Yourself onderwijs. Als alternatieve manieren van beoordelen erkend gaan worden, dan wordt deze vorm van ‘afstandsonderwijs’ mogelijk belangrijker.

This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.

Delen

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.