Ik heb wel eens vaker gesproken en geschreven over serendipity learning: toevallig leren, zonder dat je dat vooraf van plan was. Bijvoorbeeld doordat je dankzij je RSS feedreader stuit op een interessant artikel dat je bestudeert, verwerkt en waarvan je de inhoud vervolgens toepast. Op deze manier ben ik bijvoorbeeld gestuit op het paper Serendipitous Learning: Recognizing and Fostering the Potential of Microblogging. Auteur Ilona Buchem hanteert hierin de volgende definitie:
Serendipitous learning as a subset of incidental learning refers to learning through gaining new insights, discovering unrevealed aspects and recognizing seemingly unrelated connections. This type of learning can occur by chance and as a by-product of other activities like information browsing through social status updates in microblogs.
Binnen de wetenschap is serendipiteit al veel langer een bekend fenomeen (denk aan Newton's appel). En dankzij internet, en met name sociale media, heeft dit fenomeen ook op andere terreinen een flinke impuls gekregen. Vooral microbloggen, zoals Twitter ook wel eens wordt getypeerd, heeft de potentie voor serendipitous learning. Buchem:
It can be argued that provided a certain degree of intellectual readiness and a set of exploratory skills, microblogging can become a serendipitous learning space.
In haar paper – het resultaat van een literatuurstudie – licht zij dit uitgebreid toe. Eerst gaat zij in op de achtergronden van het begrip 'serendipiteit', waarna zij vervolgens het verband legt met leren. Persoonlijke doelen, belangstelling, voorkennis en interactiviteit spelen een belangrijke rol, terwijl jij als lerende of een docent niet gepland hebt dat geleerd gaat worden.
In de derde paragraaf van haar paper beschrijft Ilona Buchem de eigenschappen van Twitter, in relatie tot serendipitous learning. Daarbij onderscheidt zij op basis van een artikel van vier vormen van informatiezoeken:
- undirected viewing: de informatiestroom scannen, zonder bepaalde informatiebehoefte
- conditioned viewing: de informatiestroom scannen, met een bepaald doel/onderwerp in je achterhoofd (dit is wat anders dan dat je het leren plant)
- informeel zoeken: zelf een zoekquery toepassen of een Twitterlijst over een onderwerp aanmaken
- formeel zoeken, door gebruik te maken van specifieke zoekroutines zoals hash tags
In paragraaf vier gaat de auteur in op voorwaarden voor serendipitous learning via microbloggen. Omvang en diversiteit van je netwerk, en volume van het aantal bijdragen, kunnen bijvoorbeeld leiden tot cognitive overload. Het vergt dus heel wat van je informatievaardigheden wil je Twitter voor 'toevallig leren' kunnen toepassen. Op basis van onderzoek weten we hier echter nog weinig van.
Het is dan ook niet verbazingwekkend dat Buchem in de conclusies pleit voor meer onderzoek op dit terrein.
Vanuit mijn persoonlijk gebruik van Twitter, en van wat ik weet over leren, zie ik ook absoluut de potentie van serendipitous learning. Buchem's paper is een prima inleiding hierop. Haar pleidooi voor meer ondrrzoek, deel ik van harte.
De correcte vermelding van het paper is:
Buchem, Ilona (2011). Serendipitous Learning: Recognizing and Fostering the Potential of Microblogging. Formare Open Journal, February 2011 Issue “Microblogging in Education.”
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie