EmTech Preview: Another Way to Think about Learning van Nicolas Negroponte stond al langer op mijn leeslijst. Negroponte benadrukt hierin wat echt wezenlijk is voor leren.
We verwarren volgens Nicolas Negroponte weten met leren. Leren is een iteratief proces, net als programmeren. Datgene wat er werkelijk toe doet voor leren (zoals nieuwsgierigheid en passie) meten we niet omdat dat ingewikkeld en subjectief is. Daarom meten we kennis, en niet of en hoe een kind leert.
Dit komt ook naar voren in de manier waarop we ICT voor leren inzetten (modern instructivisme). We moeten volgens de auteur niet de illusie hebben dat we er zijn met instructies, en met het toegankelijk maken van instructies via video (zoals de Khan Academy doet). Kinderen leren veel uit zichzelf. Dat blijkt o.a. uit ervaringen met het One Laptop Per Child (OLPC) initiatief.
Negroponte, oprichter van OLPC, heeft recent tablets op zonne-energie met games, e-boeken, cartoons en video’s uitgedeeld aan kinderen in twee Ethiopische dorpen waar geen scholen zijn. Al snel gaan kinderen hiermee aan de slag. Negroponte durft nog niet te zeggen of de kinderen hierdoor ook leren lezen. Daarvoor is het nog te vroeg. Maar als blijkt dat dit wel het geval is, dan zou dit een revolutionair inzicht zijn, meent hij.
Het zegt namelijk niet alleen iets over leren in ontwikkelingslanden, maar ook over kinderen die weinig leren, ondanks dat zij naar school gaan.
Hij concludeert:
The message will be very simple: children can learn a great deal by themselves. More than we give them credit for. Curiosity is natural, and all kids have it unless it is whipped out of them, often by school. Making things, discovering things, and sharing things are keys. Having massive libraries of explicative material like modern-day encyclopedias or textbooks is fine. But such access may be much less significant than building a world in which ideas are shaped, discovered, and reinvented in the name of learning by doing and discovery.
Dit zijn inderdaad interessante en relevante experimenten. Positieve bevindingen zijn inderdaad relevant voor het hele onderwijs, waar ook ter wereld. Ik ben wel benieuwd of de tablets tegen de hitte en het stof in Ethiopië kunnen.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Ik denk dat we te zeer gericht zijn op kennis en het overdragen ervan. Deze eenzijdige benadering van onderwijs en onderwijzen wordt voor een deel ook aangewakkerd en versterkt door de mogelijkheden die geboden worden door de technologische ontwikkelingen.
We vergeten inderdaad datgene wat er werkelijk toe doet bij leren, en dat zijn, zoals je terecht aangeeft, nieuwsgierigheid en passie.
Laten dat nu net de aspecten zijn waar lerenden in uitgedaagd kunnen worden.
Naar mijn idee kunnen (misschoen moeten?) docenten, instructeurs, sprekers, maar bijvoorbeeld ook ouders hierin een grote belangrijke rol vervullen.
Zij kunnen immers met hun enthousiasme en passie de nieuwsgierigheid van lerenden aanwakkeren en hun passie voor bepaalde materie overdragen.
Zij kunnen laten zien welk nut het heeft je bepaalde kennis eigen te maken, hoe je die kennis kunt toepassen en er iets mee kunt bereiken.
De lerende moet geprikkeld en uitgedaagd worden, en juist omdat we als mensen zo verschillend zijn is hier geen standaard recept voor.
Onderwijzen is maatwerk, en daardoor naar mijn idee echt mensenwerk.
Door het ontbreken van een docent in het aangehaalde experiment, zullen de tablets naar mijn idee dan ook snel onder het stof verdwijnen.
Dag Jurjen,
Hier ben ik het eigenlijk wel mee eens. “A teacher that can be replaced by a computer, should be”. Maar…in deze situaties beschikken leerlingen niet over de mogelijkheid om te leren van een docent. Mijn grote held Sugata Mitra heeft al eerder laten zien dat kinderen zelfgeorganiseerd kunnen leren als je maar een gevoelige snaar bij hen weet te raken. Nog beter werkt het als deze kinderen, die dus geen toegang hebben tot docenten, online contact hebben met zogenaamde ‘cloud nannies’.