Gisteravond las ik in de weblog van Pierre Gorissen dat zijn vader is overleden.
Mijn eerste reactie was "Wat triest voor Pierre en zijn familie". Mijn tweede reactie was: "Goh. Dat hij dat in zijn weblog post."
Ik merkte bij mijzelf ook een lichte aarzeling om een condoleance als reactie te plaatsen. Net zoals ik nu aarzel om een track back ping te plaatsen (maar ik doe het toch).
Heb me vervolgens afgevraagd "Vanwaar deze verbazing en aarzeling"?
Volgens mij wordt dat veroorzaakt door het feit dat "mijn generatie" weliswaar vertrouwd is geraakt met Internet, maar dat we ook zijn gesocialiseerd met opvattingen over wat je wel of niet online post.
En online kond doen dat één van je naasten is overleden "hoort" dan niet, net zo min als iemand die je kent via een blog condoleren (de anonieme condoleances bij Pim Fortuyn, Prins Claus etc zijn van een andere categorie).
Terwijl dat eigenlijk onzin is. Puur normatief. Waarom zou iedereen zijn hart hierin niet mogen volgen? Natuurlijk moet je er wel over nadenken dat datgene wat je schrijft, anders kan overkomen dan is bedoeld. Maar het is volgens mij een typische reactie van "niet-ingeburgerde digitale immigranten" om te denken en zeggen dat dit niet "hoort".
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Hoi Wilfred,
Ik begrijp dat als je zoiets voor het eerst online ziet, het raar of onvertrouwd over kan komen. Maar hoewel het plaatsen van een rouwadvertentie in een krant heel geaccepteerd is, is dat veel onpersoonlijker dan dat mijn bericht is.
Een deel van je verbazing kan ik me voorstellen omdat het bericht lijkt in te gaan tegen de stelregel die ik zelf heb om geen dingen te posten die ik niet in een café aan een voor mij relatief onbekende persoon zou vertellen. Maar ondanks dat het een heel persoonlijk bericht is, is het feit dat ik trots op mijn vader was en ben, wel iets wat ik ook in dat café zou vertellen.
Ik ben het met je eens dat het wellicht mensen in een wat ongemakkelijke positie gebracht heeft. Ik had het bericht niet gepost als een vraag om gecondoleerd te worden, maar had me ook niet gerealiseerd dat het sluiten van de mogelijkheid om te reageren voor sommige mensen het dilemma van wel of niet online reageren had vereenvoudigd. Gelukkig hebben de meeste mensen er voor gekozen om te reageren op de manier waarop zij dat het meest geschikt achtten: online bij het bericht, meer privé via de mail, persoonlijk of via een kaartje.
Maar zoals je zelf concludeert, het was inderdaad een kwestie van mijn hart volgen.
“Een deel van je verbazing kan ik me voorstellen omdat het bericht lijkt in te gaan tegen de stelregel die ik zelf heb om geen dingen te posten die ik niet in een café aan een voor mij relatief onbekende persoon zou vertellen.”
Precies. Dat heb je me in Berlijn verteld. Vandaar ook een deel van mijn verbazing.
“Maar ondanks dat het een heel persoonlijk bericht is, is het feit dat ik trots op mijn vader was en ben, wel iets wat ik ook in dat café zou vertellen.”
:-)!
“Ik ben het met je eens dat het wellicht mensen in een wat ongemakkelijke positie gebracht heeft.”
Dat denk ik niet. Ik was nog het meest verbaasd over mijn eigen reactie.