Een interessante ontwikkeling is dat professionals bereid zijn om hun kennis (in de vorm van artikelen, boeken, presentaties en zelfs cursussen) gratis te verspreiden.
Het bekendste voorbeeld is wellicht het Open Courseware initiatief van Massachusetts Institute of technology. Hun doelen zijn: – to provide free, searchable, access to MIT’s course materials for educators, students, and self-learners around the world. – to extend the reach and impact of MIT OCW and the "opencourseware" concept. Een vergelijkbaar initiatief is Utah State University’s Open Learning Support.
CourseShare van Curtis Bonk wil iederen die betrokken is bij TE-learning helpen om kennis en informatie te delen: "We believe that once instructors and institutions fully take advantage of sharing knowledge related to teaching and learning, entirely new ways of thinking about courses and course offerings will explode."
Tijdens de Online Educa 2004 hoorde ik voor het eerst van Creative Commons. "Creative Commons is een licentiesysteem waarmee auteursrechtelijk beschermde werken gedeeld kunnen worden via het internet zonder dat inbreuk op het auteursrecht wordt gemaakt. Het gaat om literatuur, fotografie, muziek, film en wetenschappelijk werk. De licenties geven aan hoe content gebruikt kan worden (‘enkele rechten voorbehouden’), in plaats van alle rechten voor te behouden. Via een eenvoudige webapplicatie kunnen makers in enkele stappen één van de CC-licenties aan hun werk toevoegen. Het systeem is gemaakt voor mensen die materiaal willen delen, mensen die begrijpen dat innovatie en nieuwe ideeën voortbouwen op bestaand gedachtegoed."
Pierre Gorissen schreef er al eerder over (hij maakte me er ook f2f attent op). Eigenlijk een hele normale zaak voor werknemers die uit belastinggelden worden betaald (zoals docenten en universitair medewerkers). Alles wat zij maken zou in feite voor iedereen gratis toegankelijk moeten zijn (wat niet hetzelfde is dat iedereen het mag kopiëren en onder eigen naam gebruiken). Maar is de praktijk niet anders? Denk aan docenten die kennis ontwikkelen onder schooltijd en deze exploiteren via uitgeverijen in de vorm van lesmateriaal (ook al zijn er initiatieven waarbij de school ook een bedrag van de uitgever krijgt). Dankzij Internet kunnen netwerkorganisaties bestaan die buiten gebaande kaders om kennis met elkaar delen. Als traditioneel uitgever zou ik me zorgen gaan maken….
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Het is goed dat je het woord “traditioneel” gebruikt bij uitgever. Want voor niet-traditionele uitgevers is zeker nog wel een plek, ook binnen dit model. Ik kan bijvoorbeeld een CC-licentie maken die commercieel hergebruik mogelijk maakt, of ik sta anderen commercieel gebruik niet toe, maar ga zelf in zee met een uitgever. Die moet dan wel accoord gaan met de opgestelde CC-licentie en zal moeten accepteren dat ze niet zomaar *alle* rechten op werk wat ik bij hen in drukvorm laat uitbrengen krijgen.
En dan heeft zo’n uitgever met kennis van zaken natuurlijk wél meerwaarde. Het uitgeven van boeken/content is immers geen kernactiviteit van een onderwijsinstelling (niet in het HBO tenminste). Daar kun je best externe expertise voor inhuren. Die uitgever wordt dan deel van die netwerkorganisatie.