Clarck Aldrich doet een voorzet voor een Taxonomy of Interactivity. Hij onderscheidt daarbij zeven niveaus van interactiviteit: van geen interactiviteit tot open eind activiteiten.
Stephen Downes vindt deze indeling beperkt en eendimensionaal. Daar ben ik het mee eens. Ik mis een aantal vormen van interactie, zoals groepsopdrachten met een bepaalde duur of discussies. En uiteraard komen tijdens een les, workshop of congres-sessie meerdere 'niveaus' aan de orde.
Verder heb ik een ander probleem met deze indeling. Een niveau-indeling impliceert vaak een bepaalde waardering: een laag niveau is minder goed dan een hoog niveau. En die waardering zou ik niet willen hechten aan de mate van interactiviteit. Het didactisch ontwerp (en de leeractiviteiten die daar uit voort vloeien) worden immers onder andere bepaald door leerdoelen en doelgroep (o.a. voorkennis). Als lerenden bijvoorbeeld nog praktisch niets over een onderwerp weten, dan is een kwalitatief goed 'pratend hoofd' helemaal niet erg.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Wat ik hoor, vergeet ik.
Wat ik zie, onthoud ik.
Wat ik doe, begrijp ik.
Zie http://witblauw.blogspot.com/2008/08/niveaus-van-interactiviteit.html
@rboers: die Chinese wijsheid gaat niet altijd op. Kinderen/volwassenen die nog leek zijn op een bepaald gebied, hebben meer aan een goede instructie.