Afgelopen vrijdag vond de live sessie plaats vond van de OpenU Masterclass “Hoe gebruik je ICT in het onderwijs: tips & tricks”. Over één ding loop ik nu al het hele weekend na te denken. Dat is het pleidooi om vooral ook genoegen te nemen met kleine stappen bij de acceptatie van ICT in het onderwijs. Ik vraag me echter af of we ons dat wel kunnen permitteren.
Mijn collega Kathleen Schlusmans vertelde o.a. dat elektronische leeromgevingen binnen het hoger onderwijs vooral worden gebruikt voor het doen van mededelingen, het raadplegen van studiemateriaal, en als ingang voor de bibliotheek en studieresultaten. Verder stelde zij onder meer dat onderwijskundigen en ‘ICT in het onderwijs’-adviseurs vaak veel te snel, en te grote stappen willen zetten. Volgens Kathleen moet je echter ook tevreden zijn met kleine veranderingen.
Kunnen we ons dat echter wel permitteren?
- Er is de laatste jaren behoorlijk wat belastinggeld gaan zitten in de implementatie van ICT in het onderwijs. Accepteert een samenleving dat het onderwijs de mogelijkheden van technologie onderbenut laat omdat docenten vragen om hen niet te overschatten?
- Nemen en krijgen andere maatschappelijke sectoren ook zo veel tijd om te vernieuwen? Kodak laat bijvoorbeeld zien wat gebeurt als je niet of te laat reageert op veranderende omstandigheden. Loopt het publiek gefinancierde onderwijs niet het risico zichzelf overbodig te maken als men zo traag innoveert? In de VS zie je al dat met private middelen gefinancierde initiatieven publiek gefinancierde onderwijsinstellingen verdringen op het gebied van e-learning (met alle nadelen van dien). Hebben deze onderwijsinstellingen dat niet aan zichzelf te danken, doordat men zo traag reageert op veranderende omstandigheden?
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Dag Wilfred, De boodschap die ik wilde uitdragen was niet zozeer dat we beleidsmatig genoegen moeten nemen met kleine stapjes. Mijn vroegere hoogleraar zei altijd: je moet hoog mikken want de pijl zakt bij het vliegen.
Maar tegenover docenten denk ik wel dat de kleine stappenmethode belangrijk is. Een grote groep docenten wil heus wel innoveren met ICT maar dat kost tijd en moeite en als zij dan uiteindelijk meegaan met een aantal innovaties dan is het enige dat ze te horen krijgen dat de onderwijskundige wereld al veel verder is. Ik pleit dus alleen om ten overstaan van die docenten ook stil te staan bij kleine successen.
Kathleen
Dank voor je toevoeging, Kathleen. Mooie vergelijking, met die pijl. Kleine successen vieren is belangrijk. Maar loop je niet het risico om tegenstrijdige signalen af te geven als je tegenover docenten uitgaat van kleine stappen, terwijl je beleidsmatig de pijl hoog mikt?