1 mei geldt in veel landen als feestdag. Deze Dag van de Arbeid staat eigenlijk in het teken van internationale verbondenheid. Oorspronkelijk werd deze dag aangegrepen om te pleiten voor invoering van de achturige werkdag, wereldwijd. Dat laatste pleidooi is m.i. in het Westen achterhaald.
Dat geldt natuurlijk niet voor internationale verbondenheid. Natuurlijk hebben we geen speciale dag nodig om in actie te komen als Japan wordt getroffen door een aardbeving en tsunami, of als Pakistan kampt met overstromingen. Maar ik denk dat het goed is om op zo'n bepaalde dag stil te staan bij onderdrukking in landen als Libië, Syrië of Birma.
Ook als het gaat om de arbeidsmarktpositie van werknemers in het Westen hebben we nog wel wat te wensen. Meer keuzevrijheid voor werknemers om hun werk naar eigen inzicht in te richten, is zo'n onderwerp (thuis werken, flexibele werktijden, en dergelijke).
De Dag van de Arbeid zou wat mij betreft ook een dag moeten zijn waarop de progressieve krachten in ons land zoeken naar datgene wat hen (ons) verbindt, in plaats van scheidt. De strijd tegen de onfrisse praktijken van Geert cs, bijvoorbeeld.
De klassieke 1 mei-viering (zaaltje, spreker, discussie en zang) heeft z'n beste tijd wel gehad. Net als de optochten van wel eer (hoewel die in Gent nog steeds de moeite waard schijnt te zijn). Het is niet erg dat deze oude vormen en gedachten sterven. Zolang er nieuwe voor in de plaats komen.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Dag Wilfred, je aandacht voor de Dag van de Arbeid doet me deugd. De rijkaard leeft per slot van rekening nog steeds zelfzuchtig voort, die zal de oude vormen wel best vinden. Aan welke nieuwe vormen en gedachten denk jij trouwens? Een goede optocht geeft toch meer verbondenheid dan al dat getwitter? En nog proficiat met je zilveren relatie. Sommige oude vormen zijn bij jou gewoon in goede handen.
Groet, Toon
@Toon Berkers: jouw -vanuit meerdere perspectieven- warme band met 1 Mei is mij goed bekend. Ik heb niet echt nieuwe vormen en gedachten in mijn hoofd, als het gaat om 1 Mei. Twitter kan overigens wel degelijk een gevoel van verbondenheid geven. Maar het kan ook iets heel vrijblijvends hebben. Leunstoelsolidariteit, mailde een oude kameraad mij onlangs.