Learning 2.0 – The Impact of Social Media on Learning in Europe is een zogenaamde policy brief waarin Christine Redecker, Kirsti Ala-Mutka en Yves Punie met name de potentie van leren 2.0 beschrijven, evenals de mogelijkheden van social media voor onderwijsinnovaties, uitdagingen, knelpunten en belemmeringen. Zij eindigen met beleidsaanbevelingen.
De auteurs starten met een beschrijving van de ontwikkeling en adoptie van internet in Europa, met Nederland als koploper. Opvallend is overigens dat Nederland achter loopt als het gaat om het gebruik van internet voor leerdoeleinden, en een middenpositie inneemt bij deelname aan online cursussen. Tot mijn grote verrassing staat België bij dit laatste op plaats 1. Redecker cs concluderen:
while ICT are used widely to support learning in an informal way, formal Education and Training is lagging behind in reaping the benefits of ICT to increase and improve learning opportunities.
In paragraaf twee beschrijven de samenstellers de opkomst van social media. Ook hier is weer sprake van indrukwekkende cijfers, hoewel het produceren met social media duidelijk achterblijft bij het consumeren van content.
In deel drie van de publicatie vatten Redecker, Ala-Mutka en Punie vervolgens twee studies naar de potentie van leren 2.0 samen. In deze onderzoeken is men gestuit op praktische toepassingen van social media in het onderwijs, bijvoorbeeld als het gaat om het gebruik van nieuwe technologie voor de integratie van leren in een bredere gemeenschap. Daarnaast signaleert men ook diverse mogelijkheden van social media voor informele vormen van leren, zoals:
they allow individuals to acquire competences in
a holistic manner, embedded in real-life contexts; and effectively and efficiently support competence building in a lifelong learning continuum.
Leren 2.0-strategieën zouden zelfs bevorderlijk zijn voor de ontwikkeling van sleutelcompetenties van de 21ste eeuw. Toegang tot content, mogelijkheden om te creëren, mogelijkheden om te verbinden (connect) en samen te werken (collaboration): dat blijken de vier dimensies van leren 2.0 te zijn (four C's of Learning 2.0).
In paragraaf vier gaan de samenstellers in op de bijdrage van leren 2.0 aan technologische, didactische en organisatorische vernieuwing. Onder technologische vernieuwing verstaat men onder meer het vergroten van de toegankelijkheid en beschikbaarheid van leercontent of het inbedden van leren in motiverende en activerende multimedia omgevingen.
Personalisering en samenwerkend leren vormen dan de didactische innovatie van leren 2.0 (met nieuwe rollen voor lerenden en docenten als gevolg), terwijl leren 2.0 organisaties ook meer dynamisch, flexibel en open kan maken (organisatorische innovatie). Tenslotte illusteren de samenstellers aan het eind van deze paragraaf (te) beknopt in welke mate social media kunnen bijdragen aan de modernisering van onderwijs en opleiden in Europa (zoals: Promoting equity and active citizenship).
Voordat de beleidsaanbevelingen volgen, sommen de onderzoekers zoals gezegd nog enkele uitdagingen, knelpunten en belemmeringen op. Deze hebben vooral te maken met bekwaamheden van mensen (technologisch en didactisch), een gevoel van onzekerheid (als gevolg van veranderingen), knelpunten rond beveiliging en privacy èn noodzakelijke organisatorische veranderingen.
Redecker cs geven een behoorlijk gedegen overzicht van een groot aantal aspecten rond leren 2.0. Precies wat je van een beleidsbrief mag verwachten. De beleidsaanbevelingen zijn nogal 'soft' geformuleerd. Als je enerzijds pleit voor organisatorische veranderingen, kun je m.i. niet volstaan met het catalyseren van inspanningen van organisaties of het creëren van synergie.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie