De sessie Perspectives for personalised learning van Johan Peter Paludan (van het Copenhagen Institute for Futures Studies) was vooral conceptueel van aard. Paludan deed dit overigens heel aardig. Maar als je verwacht had om ook praktische toepassingen van "personalised learning" te zien, dan kwam je bedrogen uit.
Paludan houdt zich beroepshalve namelijk bezig met scenariostudies. Scenario’s worden bepaald door dimensies. De ene dimensie is bijvoorbeeld de economische groei (hoog – laag) en andere dimensie is cultureel van aard (laissez-faire – sterk gecontroleerd). Hij schetste een aantal maatschappelijke ontwikkelingen die maken dat anno 2006 veel aandacht is voor gepersonaliseerd leren. Paludan beschreef onder meer hoe individualisering plaatsvindt en hoe autoriteit van docenten steeds minder vanzelfsprekend is (maar steeds opnieuw bevestigd moet worden). Ook beschreef deze bevlogen Deense spreker dat steeds minder gekeken worden naar uren die werknemers aan hun werk besteden, maar naar de taken die zij moeten vervullen. Bovendien was het onderwijs er vroeger op ingericht dat jongeren beloond en gestraft werden (en zo gestimuleerd om te leren), terwijl je hen nu moet verleiden (from the rod to edutainment). En een leven lang leren impliceert ook personalisering omdat lerenden vanuit veel verschillende ervaringen (weer) leren.
Zijn er dan geen grenzen aan personalisering van het leren? Jawel. Personalisering wordt bijvoorbeeld begrenst door het beroep dat je gaat uitoefenen. Als je arts wilt worden, dan is de mate van personalisering van het curriculum beperkt. Paluda stelde ook dat lerenden -eerder dan nu het geval is- de beroepspraktijk in moeten gaan om daarna weer terug naar school te keren.
Aardig citaat: The best way to predict the future is to create it. Peter Drucker.
Zie ook: Personalised learning 2025
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie